Büyük bir çam ağacının arkasına gizlenmişti yaşananlar. Her şeyi biliyordu. Önünde duran traktörü, kadınların konuşmalarını, dertleri, mutlulukları. Kaç evliliğe tanıklık etmişti o çam ağacı kim bilir ya da kaç yuvanın yıkılışına?...

Hikâye nerede başlıyor, nerede bitiyor, biz hikâyenin neresindeyiz? * Anlatan ile dinleyen olma arasında geçip giden yaşamın ortasında bir orada bir burada çilekeş bir hayatın merkezinde konumlanıyoruz. * Belki de yanılıyorumdur. Zaman ilerliyor,...

Her gün, bir yenisine şaşırmamız gerekirken alıştığımız ne çok şey olmaya başladı. * Bir yenisine üzülmemiz gerekirken duyduğumuz vakit duymazdan geldiğimiz de çok şey oldu. * Üzülmemiz gerekirken yolumuzu değiştirip yürümeye devam...

Sığamadık. Milyonlarca yıllardır yaşadığımız şu topraklara sığamadık. Yaşayamadık. Milyonlarca yıllardır üzerinde koşturduğumuz şu topraklarda huzuru bulumadık. Toprağı parçala, hayali sınırlar çiz, orası senin burası benim…...

Son zamanlarda etrafımda mutlu insan göremez oldum. Bu cümleyi şöyle de kurabilirim: Son zamlardan sonra etrafımda mutlu insan göremez oldum. Sadece bir saatlik yürüyüş sonucunda gördüklerimi sıralıyorum. Okula gidecek yaşta bir çocuk, okul...

En çaresiz kaldığını düşündüğü an sığınır insan mağarasına, kendisidir o. Mağarada gördüğü gölgesiyle konuşmaya başlar, uzun uzun. Anlayamadıklarını anlatır. Sustuklarını bir bir dile getirir. Acısıyla tatlısıyla konuşur....

Ritme bırak kendini. Duvarda asılı duran saatin tiktaklarına bırak. Trafik ışıklarının düzenine bırak. Gökyüzünden kaçamayacaksın. Güneş senin yakanı bırakmayacak. Yıldızlar bir görünecek bir kayıplara karışacak. Bir yerde okumuştum....

Geç. Başka yollar aramaktansa geldiğimiz yolu tekrar yürüyoruz. Aynı yoldan defalarca geçerken öğreneceğimiz pek çok şey var olabilirken, neden görmüyoruz? Görmemeyi mi seçiyoruz yoksa? Belki de durduğumuz noktada dönenip duruyoruzdur. Belki...

Dünyadan uzak, bir o kadar dünyanın içerisinde… *** Bilinmeyen sokaklar, duyulmayan sesler, insan burnunun tanımadığı kokular… *** Yaşanan bunalımlı ruh halini yürüyerek atlatabileceğine inanıyor oysa mümkün mü? *** Yolların başka...

Gözyaşlarımız bitmedi. Bitti mi sanmıştın? Bulanık bir hayatı temizlemeye çalışmakla geçen yaşlar… Sence de bitebilir mi gözyaşların? Kara bir alın yazısı değil, bu. Ne, diyeceksin çekinmeden, aniden ve biraz da kızgınlıkla. Geçmiş...

Günün sonunda bir gün önceden omzumuzda kalan yükler o kadar çok ki öfkeli, kırılgan, durgun, kötümser, yorgun ve tedirgin olmamak imkansız. *** Sabretmekten nasıl olur da çatlamadık, toz toprak olmadık, bilmiyorum. *** Vaka sayıları artıyor,...

Bambaşka bir hayat ister çoğu insan, memnun değildir. Gerek işinden gerek ailesinden… Elinde olsa çekip gidecektir bulunduğu sokaktan, evden, şehirden, ülkeden… Oysa çekip gitmek kolay mıdır, elbette değildir. Kaç gariban hayal kurmuştur,...

Varsayalım ki karanlık sardı dört bir yanımızı. İçimizde korku büyüyor her geçen dakika. *** Elimizden gelen hiçbir şey yokmuş gibi, dımdızlak kalmış gibi, öylece bakıyoruz. Bakıyoruz ki siyah, dakikalar geçtikçe alışan göz daha...

Hangimiz sabah uyanır uyanmaz gökyüzüne bakıyor? *** Hangimiz gözlerini açtığı an günün ilk ışıklarıyla birlikte tebessüm edebiliyor? *** Kuş seslerini duyabiliyor muyuz? *** Ağaçları saran yaprakların hışırtısı peki, o ince sürtünmeleri...

Yazan insanın en büyük savunma aracı yazdığı kalemdir, kullandığı defterdir, silgidir. Fakat çağımız artık buna izin vermiyor. Geçmişten bugüne değişen pek bir şey yok aslında. Yazdıkları yüzünden sürgüne gidenler, yurt dışına...

Bir gün hiç tanımadığımız adamlar geldi. Uzun uzun mahallemizi gezdiler. Kim olduklarını bilmiyorduk. Hepsi takım elbiseliydi. Bu insanların takım elbiseleri vardı. Şık, güzel takım elbiseler. Bir de yanlarında takım elbiseleri olmayan...

Dört duvar arasına sıkışmış yirmi birinci yüzyıl insanının yüzüne bakın. Evinizin salonunda oturmakta olan, gevezelikleri bitmeksizin gözleri bir yandan televizyonda oynamakta olan sıradan bir diziye odaklanmış misafirlerin verimsizce yaşlanmakta...

Uyanıyoruz, göz kapaklarımız hareket etmeye başladığı an, çöküyor yorgunluk. Güne enerjik başlamayı unuttuk, karanlığın ortasında sürekli kapanır halde göz kapaklarımız… Neyse… Bir güçtür geliyor anlık olarak, yorganı üzerimizden...

Yazmak, senelerce sürecek oylumlu bir eylem. Sonunda kurmak istediğin hayat acısıyla tatlısıyla, sürüklemiştir seni kaleme, kâğıda. Yazan olmak, insanın çaresizliği değildir. Çaresizlik içerisinde olduğu için kendisini yazıya adayan naçizane...

Katlanamadığı kötülükler, kara haberler karşısında nasıl duracağını bilemiyor insan, bazı bazı. Kaç yalanı dinlemek zorunda kalırsa kalsın, içinde açılan o yara her yalanla daha derine, büyüyerek oyulsa bile çıkışı olmayan bu...

Tek bir an, oturursun koltuğa, tekli bir koltuk, tek bir an olduğu için değildir tekli koltuğun oluşu, yalnızsındır; farkına varamazsın, vardığında ise çok geç kalmışsındır, zamanında yaz(a)madıkların, söyle(ye)mediklerin, kaç(ama)dıkların...

Trendeyim şimdi. Yazdıklarım rayların üzerinde hareket halindeki demir-çelik yığının, eğimi sürekli değişkenlik gösteren arazinin etkisi, dağların arasından süzülüp açık arazide hızını kaybetmeden büyük bir uğultu ile bu hareket...

Kelimeler, fotoğrafların yerini tutmuyor. Sen ne kadar anlatırsan anlat ne kadar yazarsan yaz hep bir şeyler eksik kalacak. Umutlu insanların fotoğrafını çekerken arkada yârin köşeden dönmesini bekleyen insan da girer o kareye ama sen umutlu...

Rüyamda cennet bahçesi adında bir yerdeydim. Her renkten çiçeğin olduğu, her ağacın dallarının meyve bolluğundan eğildiği bir bahçeydi. Tarifi inanılmaz zor, hoş bir koku sarmıştı etrafı. Rengarenk çiçeklerin burnumu şen eylediği...